एक ताउ पहाडे कागजमा,

परिचय खोजिन्छ यहाँ,

बजारु नारी तथा पुरुषसँग,

अस्मिता अनि पुरुषत्व जोखिन्छ यहाँ ।

सस्ता हुन कि आडम्वरी,

अन्जान हुन वा विदुर,

मौन कोलाहलको बिचमा,

मान्छे,आफूलाई नियाल्दै छ,

लाग्छ,आफ्नै पहिचान हराएको छ ।

आकाश हराएको छ बादल भित्र,

पानीका बुँदहरू पर क्षितिजमा,

टकराउँदै पोखिन खोज्दै छन्,

रोशनी छेकिदैंछ ग्रहण लागे झैँ,

त्यहीँ अस्थिरता भित्र,

कर्कलाको पातमा टिलपिलाएका बुँद झैँ,

मान्छे,आफूलाई नियाल्दै छ,

लाग्छ,आफ्नै पहिचान हराएको छ ।।

एकातिर युगल ढुकुरहरू,

विरहको गीत गुनगुनाउदैंछन्,

अर्को तिर,मयुर एकल नृत्य पस्कदैंछ,

त्यही नृत्यले थकित त्यो पन्छी,

आफ्नै खुट्टा नियाल्दैंछ अनि ,

सृष्टिकर्ताको चतुर्याई सम्झेर,

टप्लक्क आँसु झार्दै छ,

लाग्छ, आफ्नै पहिचान हराएको छ ।

राष्ट्र र राष्ट्रियताको लागि,

जीवन र जिजीविषाको लागि,

ओत र विरासतताका लागि,

मजबुरीलाई थाती राख्दै,

समायोजनको आँखीझ्यालबाट,

टङ्कण गर्दै छ भाग्यहरू,

लाग्छ, आफ्नै पहिचान हराएको छ ।