तीन भाइ भएका 
तर कहिले साथ रहन नसकेका 
चिथोर्दै गन्तव्य बेतोडले भागी रहेका 
कालले पनि हार खाएको,
ब्रह्माण्ड आफ्नो बसमा गरी,
हुकुम चलाएका ।

मसानघाटका पिचास झैँ,
नाङ्गो नाच देखाएका
त पापी होस् मेरो जीवनको,
मायामोह सर्वस्व पारेका 
तेजस्वी सुर्यलाई पनि,
विश्राम गर भनेका 
हिउँ झैँ चिसा चन्द्रमालाई,
समेत विवश बनाएका ।

तै हो ज्यामाराज मेरो,
दुखको संरक्षक बनेको
तेरो टिकटिके नाचले, 
मेरो कन्सिरी तातेको 
मेरो असफलतामा खुशी भइ,
किन तँ यसरी हाँसेको । 

के पाइस तैंले,
राजा बनी मेरो पतनको 
तेरै दरबारले नै सक्यो,
मेरो सुख, शान्ति सर्वस्व 
सानैबाट सम्मान गरे,
मैले तेरो नियमलाई 
तेरा भाइहरू भन्दा,
मै नाचेको छु तेरो इसारा मै ।

समयको सेनापति बनेर,
के उखेलिस् खै कुन्नि 
तेरै कारणले सडेर जाने भयो,
मेरो गुलाफ झैँ जुनी ।

पेन्डुलम होइन म, 
अब हावा जस्तै बग्छु,
न समय समात्न, 
न चोटको मलम माग्छु।
क्षितिज चिरेर, 
नयाँ बिहानी खोज्छु,
भित्र बाँच्न सिकेपछि,
बाहिर स्वतः म नाच्छु।