संसारका असंख्य किताब पल्टायौं,
अरूका शब्दमा उत्तर खोज्यौं,
तर मनभित्रको मौन अध्याय
कहिल्यै खुल्न सकेन, कहिल्यै पढिएन।

हामी आफैं एउटा विशाल पुस्तक हौं,
जहाँ प्रत्येक पीडा एक अनुच्छेद हो,
प्रत्येक खुशी एउटा कवितांश,
र प्रत्येक गल्ती एउटा सन्देश।

कहिले काँही मनको धुलो पुछौँ,
आफ्नो पाना फेरौँ, हरफ बुझौँ,
त्यो आत्माको सुलेख पढ्न सक्यौं भने
जीवनको अर्थ आफैं खुल्छ।

न त गुरु चाहिन्छ, न त तर्कका पाना,
आफूलाई बुझ्ने बानीले नै
सबै अन्धकार टार्छ।
किनभने आत्मज्ञानभन्दा ठूलो उज्यालो छैन।

संसारले भनेको भन्दा गहिरो सत्य,
हामी आफैं सबैभन्दा राम्रो किताब हौं।
बस, आँखा भित्र फर्काऔं,
आफैलाई पढ्न सुरु गरौँ,
त्यो क्षणमै,
सबै प्रश्न, सबै समस्या,
शब्द बिनै समाधान हुन्छन्।

यो पनि पढ्नुहोस

कविता: आफैँलाई उज्यालो दिने आगो

यो पनि पढ्नुहोस

कविता : भ्रमहरू टुटेपछि